Tembel Ayının Masalı

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde ormanın birinde yaşayan tembel bir ayı varmış. Bu ayı o kadar tembelmiş ki yaptığı tek şey yatmakmış. Yatıp bal yemek en büyük zevki imiş. Bu da ormanda ki hayvanlar tarafından doğru kabul edilmez, tembel ayıyı hep çalışmaya zorlarlarmış.

Günlerden bir gün tembel ayı yatıyor, hayvanlar da harıl harıl çalışıyormuş. Ayının yattığını gören zürafa bu duruma çok sinirlenmiş ve “Her gün yatıyorsun, hiç çalışmıyorsun. Yatmak yerine kalıp çalışmalısın. Bir gün yemek bulamadığında kapımıza geleceksin ve bizde sana yemek vermeyeceğiz” demiş. Tembel ayı bu duruma hiç aldırış etmemiş ve yatmaya devam etmiş. Günler geçmiş, haftalar geçmiş ama bizim tembel hiç çalışmamış. Ve beklenen kış sonunda gelmiş. Gelmiş gelmesine ama bu kış çok zorlu geçiyormuş. Hava hiç olmadığı kadar soğukmuş. Yazın çalışan hayvanlar kışın odunları yakıp ısınıyor, topladıkları yiyecekleri yiyorlarmış. Bir gün çok şiddetli bir kar yağmış ve evini güçlendirmeyen ayının çatısı uçmuş gitmiş. Şimdi hem evi çok soğukmuş hemde yiyecek yemeği yokmuş.

Karnı çok acıkmış, titremekten uyuyamıyormuş bile. En son cesaretini toplamış ve diğer hayvanların kapısını çalmış. Zürafanın evine geldiğinde “Ben sana demiştim dimi? Biz bütün yaz çalıştık ve sen yan gelip yattın. Şimdi git yatmaya devam et” demiş ve kapıyı kapatmış. Ayı yaptığı hatanın farkına varmış. Bu duruma çok üzülmüş ve oturup ağlamaya başlamış. Bunu duyan zürafa, tembel ayıya kıyamamış ve kapıyı açıp, onu içeri almış. Ayı arkadaşından çok özür dilemiş. O kışı beraber geçirmişler ve yaz geldiğinde en çok çalışan bizim tembel ayı olmuş. Bir daha yaptığı hatayı hiç yapmamış.

Burada da masal bitmiş.