Yaramazlığın Sonu Hikayesi

Zamanın birinde şirin bir kasabada yaşayan küçük bir çocuk varmış. Bu çocuğun adı Serdar mış. Serdar hiç laf dinlemez, annesini çok üzermiş. Annesi ve babası koşma dediğinde koşar yapma dediğinde yapar hep başına iş alırmış.

Günlerden bir gün Serdar ve annesi evlerinin yakınında ki bir parka gitmişler. Serdar, parkta ki her oyuncağa biniyor, bir oraya bir buraya koşup duruyormuş. Annesi Serdar’a biraz yavaş olmasını söylese de küçük çocuk annesini dinlememiş. Bir kaç dakika sonra annesi Serdar’ın bağırmasını duymuş ve koşarak oğlunun yanına gitmiş. O sırada Serdar yerde yatıyormuş ve bacağını tutuyormuş. Annesi Serdar’ı hemen kucağıma almış ve hastanede gitmişler. Doktor, Serdar’ın ayağının kırıldığını ve uzunca bir süre yatmasını söylemiş. Bunu duyan Serdar çok üzülmüş. Çünkü yatmayı hiç sevmiyormuş. Haftalarca yatmak zorunda kalan Serdar hep camdan arkadaşlarını izlemiş. Onlarla oyun oynamayı, koşmayı, eğlenmeyi özlemiş. Ama ayağının kırılması ona iyi bir ders olmuş.

O günden sonra annesinin ve babasının sözünden hiç çıkmamış. Ayağı tamamen iyileştikten sonra da her zaman daha dikkatli olmaya özen göstermiş. Annesinin ve babasının sözünden çıkmayan Serdar, daha dikkatli olmayı öğrenmiş. Bu hikayede burada bitmiş.