Kibirli Tavus Kuşu İle Ayna

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde; devler tellal iken, pireler berber iken, ben babamın beşiğini tıngır mıngır sallar iken, güzel bir ormanda çok güzel bir tavus kuşu yaşarmış. Tavus kuşu kendini çok güzel ve çok özel hissedermiş çünkü parlak renkli tüyleriyle tüm ormanın dikkatini çekermiş.

Günün birinde ormanda gösterişli gösterişli yürürken, bir defne ağacına yaslanmış büyükçe bir ayna bulmuş. Kendini aynada görünce, kendine olan hayranlığı birkaç misli artmış. Hemen aynayı aldığı gibi evine götürmüş. O günden sonra vaktinin hemen hemen tamamını ayna karşısında kendini izleyerek geçirmeye başlamış. Kendini izledikçe kibri Kaf Dağı’nı aşmış.

Ama zamanla tavus kuşu, aynaya bakmaktan başka hiçbir şey yapmaz olmuş. Arkadaşlarıyla zaman geçirmeyi, doğayı keşfetmeyi ve yeni şeyler öğrenmeyi, hatta yemeyi içmeyi bırakmış. Aynaya bakarken kendini kaybetmiş.

Bir gün, tavus kuşu yine aynada kendine hayran hayran bakarken sert bir rüzgar esmiş ve ayna devrilerek kırılmış. Aynanın kırılmasıyla birlikte tavus kuşunun yansıması da kaybolmuş. Tavus kuşu, kendisini aynada izleyemez olunca, kendi güzelliği hakkındaki hayallerinin aslında boş olduğunu fark etmiş.

Daha sonra tavus kuşu tekrar hayata dönmüş. Gerçek güzelliğin, kibirli davranışlarının ardında değil, kendi içinde olduğunu anlamış. Kendine olan hayranlığının boş olduğunu ve diğerlerinin gözündeki güzelliği keşfetmek için doğaya geri dönmeye karar vermiş.

Tavus kuşu, arkadaşlarıyla vakit geçirerek, doğayı keşfederek ve öğrenerek gerçek güzelliğin ne olduğunu öğrenmiş. Artık kendine olan hayranlığının sahte olduğunu biliyormuş ve diğer hayvanların asıl güzelliğin iyilik ve dürüstlük olduğunu keşfetmesine yardımcı olmak için çaba sarf etmiş. Çünkü fiziksel güzellik geçici olsa da, ruh güzelliği kalıcıymış.

Pedagog Ercüment Eşsiz

“Sevimli Tavşan ve Arkadaşları” masalı da eminim ki çok hoşunuza gidecek.