İyilik Yapan Ailenin Masalı

Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde kalbur saman içinde zamanın birinde yaşayan fakir bir aile varmış. Dört kişilik olan bu ailenin iki çocukları varmış. Çocuklarından birisi çok ılımlı diğeri ise çok isyankarmış. Oturdukları ev derme çatmaymış. Tavanından su akıyor, parkeleri kırılmış camları artık yerinden çıkmış. Çocuklardan abla olan buna da şükrediyor her gün evi ve ailesi için güzellikler yapmaya çalışıyormuş. Küçük olan kardeş ise sürekli söyleniyor ve kös kös oturuyormuş.

Günlerden bir gün abla ailesinin geçimi için bir işe girmiş. İş yerinde örülen paketleri kutuluyormuş. Kardeşi ise çalışmıyor sürekli söyleniyormuş. Abla o gün işten dönerken yolun kenarında yatan küçük bir çocuk görmüş. Bu çocuk kimsesizmiş ve çok üşüyormuş. Genç kız çocuğun durumuna çok üzülmüş ve onu evine götürmüş. Eve gittiklerinde kardeşi bu duruma çok kızmış “Biz kendi karnımızı zor doyuruyoruz, ona nasıl bakacağız?” demiş. Ablada “İhtiyacı olana yardım etmemiz gerekir. Bizim başımızı sokacağımız bir evimiz var çok şükür karnımızda doyuyor” demiş. Anne ve baba kızlarının haklı olduğunu söylemiş ve küçük çocuk olanlarla birlikte yaşamaya başlamış. Buna çok sinirlenen kardeş ben uzakta çalışmaya gidiyorum deyip evden çıkmış ve günlerce eve gelmemiş. O sırada kimsesiz çocuk evdekiler eyardım etmeye başlamış. Bir gün cebinden çıkardığı tohumları ablaya vermiş “Bunları cebime yaşlı bir teyze koydu. Tohumları ekersem çok zengin olacağımı söyledi. Ama benim bunları ekmeye gücüm yok. Al bunlar senin olsun” demiş. Abla küçük çocuğa teşekkür etmiş ve evin önüne tohumları ekmiş. Bir kaç gün sonra tohumlar büyümeye başlamış. Bir hata içinde her yer sebze ve meyveyle dolmuş. O kadar çok sebze ve meyve varmış ki evin babası fazla olanları pazarda satmaya başlamış. Bir süre sonra çok zengin olmuşlar. Evlerini yenilemişler, tavanı yaptırmışlar, camları bile değiştirmişler.

O yılın sonunda evden giden kardeş geri dönmüş ve gördükleri karşısında şok olmuş. Ailesine bunun nasıl olduğunu sormuş. Ablası da “Küçük çocuk geldikten sonra bana bir tohum verdi ve evimiz bereketlendi. Gördüğünde gibi yaptığımız iyilik karşısında iyilik bulduk” demiş. Kardeşi o an yaptığı hatayı anlamış. Çünkü evden gittiğinde hiç iş bulamamış ve yol kenarlarında uyumuş bir yudum suya muhtaç olmuş. O günden sonra kardeş de yaptığı hataları yapmamış ve eve gelen küçük çocuğa sevgiyle sarılmış. Masal da burada bitmiş.