Dev Derya ve Gökyüzü Köprüsü Masalı

Vadinin ötesindeki köy, her sabah güneşi selamlayan bir gökyüzü köprüsüyle dağın tepesine bağlanırdı. Bu köprü ince bulut ipliklerinden örülmüş, masalsı bir geçitti. Köy halkı günlük işlerine bu köprüden geçerek giderdi.

Bir sabah, uyanan Dev Derya köprüyü görünce içi burkuldu: Bulut iplikleri gevşemiş, sallanıyor, insanların geçmesine izin vermiyordu. Aşağıda bekleyen köylüler endişeliydi.

Derya derin bir nefes aldı. Boyu göğe değmezdi ama yüreği kocamandı. “Ben onaracağım,” dedi. Önce köprünün iki ucundaki bulut kazıklarını sabitledi; kocaman elleriyle iplikleri gerginleştirdi. İpler çatırdadı ama kopmadı.

İkinci olarak, köprünün ortasında oluşan boşluklara bulut yünü doldurdu. Bulut yününü, sabahın ilk ışıklarıyla topladığı sis damlalarından elde etmişti. Her damla sis, ince bir bulut teli oluşturuyordu.

Son adımda, köprüye güvencek adımlar atması gerekiyordu. Derya, sakin adımlarla köprünün ortasına kadar yürüdü; her adımında iplikler sağlamlaştı. Köyün çocukları aşağıdan tezahürat çekti: “Derya, biz de güveniyoruz!”

Köprü tamamen onarılınca, köylüler güvenle geçmeye başladı. Derya’nın omuzlarında minik bir çocuk öpücük bıraktı. Derya gülümsedi: “Cesaret ve dayanışma, en ince köprüyü bile güçlü kılar.”